2 Temmuz Aziz Yuhanna (Maksimoviç), Sanghay’ın ve San Francisco’nun Başpiskoposu
Bu ışıl ışıl parlayan günümüzün azizi, 1896 yılında Rusya’da doğdu. 1921 yılında ailesi Rus Devrimi’nden kaçarak, onun önce bir keşiş sonra da papaz olarak atandığı yer olan Sırbistan’a göç etti. Manastır hayatına girişinden itibaren çeşitli çileci hayat şartlarına adapte oldu; hayatının geri kalanında bir daha asla yatakta uyumadı, sadece bir sandalyede ya da ikonların önünde secde etmiş şekilde kısa uyku uyudu. Günde sadece akşamları bir öğün yerdi. Sırbistan’da seminerler verirken, onlara bir günde altı saati ibadete, altı saati duaya (İbadet dahil değil!), altı saati iyi işlere ve diğer altı saati de dinlenmeye -ki bunun içinde uyuma kadar yeme içme ve duş alma da var- ayırmalarını öğretti. Seminerlerini bizim bilmediğimiz nasihatleri izledi fakat kendisi bunlara uymakla kalmayıp aynı zamanda aştı.
1934 yılında Şanghay piskoposu yapıldı (Yurt dışında olan bir Rus kilisesinde), orada yalnızca göçmen Ruslara değil aynı zamanda yerli Çin cemaatine de hizmet etti; zaman zaman Aşa-i Rabbani’yi(Rab’in Sofrası) Çince yaptı. Komünistler Çin’de güçlendiğinde, sürüsünü güvenli şekilde önce Filipinler’e sonra çeşitli batı ülkelerine ve Birleşik Devletler’e tahliye etmek için yorulmadan emek verdi. Paris ve Brüksel’de Piskopos olarak hizmet etti, sonra, 1962 yılında San Francisco’nun Başpiskoposu yapıldı. Hayatı boyunca ona, bir keşiş ve üst düzey ruhban olarak, çileci işleri ve aralıksız şefaatleri için büyük saygı duyuldu (bazen de bunlardan dolayı kınandı). Yaşadığı zaman ve o zamandan bugüne onun duaları aracılığıyla her türlü sıkıntıya birçok mucizevî iyileşme geldi. Bir keresinde Şanghay’da, kilise bekçisi gece yarısından sonra duyduğu sesleri araştırarak bir gece Piskopos Yuhanna’yı fark etti, çan kulesinde ayakta duruyor ve şehre bakarak tüm halk için dua ediyordu. Yıllar sonra, New York’taki Kutsal Üçlü Manastırı’nı ziyaret ettiğinde, onu ağırlamaktan sorumlu olan papaz, gece onu manastırın koridorlarında dolaşıp her bir odanın önünde durup içinde uyuyan keşiş ya da seminer öğrencisi için dua ettiğini gördü. Bütün odaları bitirdiğinde tekrar başa dönüp yeniden dua etmeye başlıyordu; yani bu şekilde tüm geceyi geçiriyordu.
Başpiskopos olmasına rağmen, neredeyse fakirlik içine yaşadı. Görünüşü şaşırtıcıydı: Cüppesi mavi, Çin “köylü kumaşından” yapılmıştı. Şanghay’da onun ilgilendiği yetimlerin dikmiş olduğu haçlarla basitçe süslenmişti. Onun Piskoposluk ‘tacı’ genellikle kâğıt ikonalar yapıştırdığı kumaş bir şapkaydı. Amerika Birleşik Devletleri’nde bile, hatta Aşa-i Rabbani ayinini yaparken bile (ki her gün yapardı), tüm mevsimler çıplak ayakla giderdi. Sonunda mikrop kapmış ayaklarla hastanelik olduğunda, Metropoliti ona ayakkabı giymesini emretti. Bundan sonra da, sandalet giymeye başladı. Söylemeye gerek yok ki o piskoposlarının dünyevî bir görüntüsü olmasından hoşlananlar için bir utançtı. Fakat yine de dünyanın her tarafındaki cemaatleri arasında yaşarken onu Aziz sayanlar daima vardı.
1966’daki vefatına müteakip, şefaatleri aracılığıyla birçok şifa ve mucize vuku buldu, 1996 yılında da Kilise’nin bir Aziz’i olarak onurlandırıldı. Onun bozulmamış ve mucizeler yapan kutsal emanetlerine San Francisco’daki katedralinde hürmet edilebilir. Aziz Yuhanna’nın cenazesinde, okuyucu matemini şu sözlerle belirtti: Başpiskopos Yuhanna Ortodoks Kilisesi’nin ruhsallığını batıda, şehir hayatında ve modern dünyada bile dopdolu yaşayabildiği için, bizim hiçbir bahanemiz yok.
Dipnot: Aziz Yuhanna Sırbistan’da keşişken, trende birisiyle tanıştı. Bu kişi ona istikametini sorduğunda Keşiş Yuhanna şöyle yanıtladı, “Bir hatayı düzeltmeye gidiyorum. Piskopos yapma niyetinde oldukları bir diğer Yuhanna için yazılmış mektup bana ulaştı.”. Aynı kişi dönüş yolunda da ona rastladı ve bu sorunu çözmede yardımcı olup olmayacağını sordu. Aziz Yuhanna şöyle yanıtladı, “Hata düşündüğümden daha kötüymüş; beni piskopos yaptılar.”.
(1966) (ESKİ TAKVİMDE 19 TEMMUZ)
Ingilizce’den türkçeye Ceviren Vasili Gelbal
Kaynak: http://www.abbamoses.com/months/july.html
