Fakirlerin ve yetimlerin hâmisi
Üstadın manastırda kaldığı dőnemde, Kutsal Stomion Manastırın gőrünümü.
Aziz Paisios Kutsal Stomion Manastırının inşaat işlerinin dışında, muhtaçlara da özen gösteriyordu. Çok vardı bunlardan. Konitsa çevresindeki köyler fakir, dünyadan uzak ve sefildi. Üstat giyecek, yiyecek, para ve ilâç biriktiriyor ve koliler hazırlayarak bunları ihtiyaç içinde olanlara ulaştırıyordu. Dindar kadınlar yardımcı oluyordu ona bu uğraşında. Bu kadınlardan yatkın olanları hastalara, özellikle hiçbir yakını olmayan yaşlılara yardıma gönderiyordu.
Konitsa’nın her mahallesinde bir yardım kumbarası bırakmak için polisten izin almış ve bir de sorumlu kişi tayin etmişti. Bir kumbara da karakolun kapısında vardı. Parayı idare etmek ve ihtiyaca göre dağıtmak için bir komite kurdu.
Fakir ve öksüz çocukların eğitimlerini sürdürmelerine de dikkat ediyordu. Onları münasip kişilere emanet ediyor ve bizzat kendisi de elinden geldiğince malî yardımda bulunuyordu. Bu çocukların çoğu bugün okumuş ve Üstata minnet dolu insanlardır.
Manastırın topraklarını ekip biçmeleri için fakir ailelere tahsis ediyordu. Kira istemiyordu : hasat iyi olursa istedikleri kadarını manastıra verebilirlerdi, iyi olmamışsa hiç bir şey gerekmezdi.
Kızkardeşi Hristina kendisine elbise ve gıda getirdiğinde almıyor, bunları muhtaç olduklarını bildiği ailelere götürmesini söylüyordu.
Teofanya yortusunda kutsanmış suyla evleri ziyaret ediyor, insanlar da manastır için bir şeyler veriyordu. Bir defasında sakat bir çocuğun evine uğramıştı. Evin hanımı kumbaraya biraz para koymaya hazırlanırken durdurdu onu. “Bırak” dedi. “Kutsalların Kutsalı senden bir şey istemez. İhtiyacı olan sensin!” Ve kumbaradaki bütün parayı masanın üstüne boşaltıverdi.
Keti Pateras anlatıyor : “Çok cömertti, çok kişiye yardım ederdi. Ona bir yelek dikmiştim. Yolda, aklını kaçırmış bir kadıncağıza rastlayınca, üşümesin diye ona vermiş. Ona başka şeyler de verdim ama önüne her kim çıkarsa ona veriyordu.”
Toma Tasios’un tanıklığı : “Terkedilmiş, tek başına bir mağarada oturan bir ihtiyar vardı. Üstat her hafta ona yiyecek götürür ve onu kendi elleriyle yıkardı. Şafak vakti manastırdan çıkıyor ve kimse bilmeden ihtiyara gidiyordu.
Aynorozlu Peder İsaak’ın kaleme aldığı Kapadokyalı Aziz Paisios (1924-1994) kitabından bir alıntıdır. (Paros yayıncılık, İstanbul, 2015)
