Bahaneler
“Yemek yapmak zorundayım, yorgunum ( ölü gibiyim ), ateşim var, doktora yapıyorum, sınavım var, seyahatim var, var, var, çok geç uyudum ve kalkamıyorum… yik şu var, yok o var…” kiliseye gitmemek için bunları söyleyemeyiz.
Eğer ebeveynine bir şey olsaydı ya da çocuğuna bir şey olsaydı, hastanede ona yakın olmak için bütün gün uykusuz kalır mıydın, evet mi? hayır mı? Kesinlikle evet . Her şeyi bırakırdın çünkü ilk endişen, önceliğin yakının olurdu.
Öyleyse bunu Tanrı için de yapabilirsin ama onu kenara bırakıyorsun. “Ne zaman fırsatım olursa kiliseye gideceğim” diyorsun. Tanrı hayatımızda geçici bir mesele mi? Tanrı hayatımızın merkezi olmalı!!!
Başrahip Ustat Epifanios Theodoropoulos
