Nasıl affedilir ve nasıl affedilmez
Affetme Hakkında Efsaneler
Ne zaman affederiz? Herşey affedilebilir mi?
Bu sorular her zaman seminerlerde gündeme geliyor ve cevap basit: her şeyi affedebilirsiniz. Ancak affetme ile ilgili pek çok efsane vardır.
Efsane 1: Affetmek unutmak demektir
Bazı insanlar (bu efsanelerden biridir) affetmenin “hiçbir şey olmadı” demek olduğunu ve “her şeyi örtbas etmemiz” gerektiğini savunuyorlar. Korkunç bir şey olmadı ve ciddi bir şey yapmadık. Ama aslında bir şeyler yaptıysak? Sıklıkla her şeyi haklı çıkarmak ve aslında siyah olanı beyaza çevirmek istiyoruz. Bunun bağışlama ile ilgisi yoktur. Affetmek, günahı “silmek” veya eylemin değerini düşürmek anlamına gelmez. Bağışlama da, birisinin bize verdiği zarar veya kötülük değer kaybetmemektedir. Bir insanı ya da bir kişiyi affederiz. “Günahkârları sevin, ancak günahtan nefret edin” sözünü unutmayın. Bu açıklama burada tamamen geçerlidir.
Gurursuzluk ya da bir ilişkiyi kurtarma arzusu yüzünden bize karşı işlenen günahlara, suçlara ve kötü niyetli davranışlara gözlerimizi kapatmamalıyız. Sonuç olarak, affetme ve kınama arasında ayrım yapılması hayati önem taşımaktadır. Üstelik, birini kınadığınızda, bu şeyleri açıkça dillendirmeniz gerekir. Bu basitçe öznel duyguların bir meselesi değil, daha çok, aldatıldığınızın, ihanet edildiğinizin ya da birinin sizi hayal kırıklığına uğrattığının açık olduğu nesnel bir durumdur.
Efsane 2: Sen Özür Dileyene Kadar Affetmeyeceğim
Bir başka efsane; affetmek ancak istenmesi halinde mümkündür. Bu hiç de böyle değil. Başkasının uğruna affetmiyoruz, kendi iyiliğimiz için bağışlıyoruz.
Suç nedir? Suç kalbimde beni rahatsız eden kişiye karşı antipati taşımaktır. Ve bu yüksek derecede antipati, tam anlamıyla fiziksel olarak benim içimde yaşıyor. Aklımda mı, yoksa kalbimde olup olmadığı sorusu söz bilimidir. Önemli olan benim bu hissi içimde taşımamdır.
Bağışlama, diğer kişinin yaptıklarının yanlış olduğunu veya onu affetmemi isteyip istemediğine bağlı değil. Affetmek bu nefreti kalbimde taşımaya devam etmek isteyip istemediğimle alakalı. Dahası, ona olan öfkem, onun hakkındaki hükmüm, onu reddetmem, onun nefreti değil benim nefretimdir.
Kalp ve ruh için, başka bir insan için olan bu öfke çok ağır bir yüktür. Bir kişi affedemediğinde kendine zarar veren bir unsur bulunur. İnsanlar, kendilerini haksızlığa uğratanları cezalandırdığını düşünerek onlarca yıl için kızgın olabilirler, ancak asıl olarak en çok kendilerini cezalandırırlar.
Efsane 3: Affedenler Zayıftır
Başka efsane nedir? Affetmek zayıflık gösteriyor. Eğer affedersen, kendini iradesiz bir yufka yürekli olarak göstereceksin. Aslında gerçekte bağışlamak, büyük cesaret ve içsel güç gerektirir. Sonuçta diğer insanlar yüzünden yaşadığımız acıdan kurtulmak için içsel bir çaba göstrmeliyiz. Yani, ağrı devam edebilir, çünkü bazen unutmak mümkün değildir. Ömür boyu acı bir iz kalabilir, ancak bu affetmediğimiz anlamına gelmez.
Çocukken üzerine bastığımız çiviyi hatırlamıyoruz, ancak yaşadığımız sürece izini taşırız. Öfkeli olmayabiliriz veya kınamayabiliriz, uzun zaman önce affetmiş olabiliriz, ancak olayın izi kalabilir ve ara sıra kendini hatırlatıyor olabilir. Bağışlamanın daima iç ağrıyı ortadan kaldırmak anlamına gelmediğini unutmamalıyız. Olayların anısı veya acının izi varsa bu, affetmediğimiz anlamına gelmez.
Bağışlama sadece bir karar olarak – “Kararımı verdim ve affettim” – imkansız. Duygular ve iç duygusal çalışma olmadan bağışlama eylemi gerçekleşemez.
Efsane 4: Ağrı Kendiliğinden Kaybolacaktır
Benzer şekilde, bunun tersi de “Acı duygusu kaybolduğunda, her şey benim isteğim olmadan bağışlanacak” yanlıştır. Hiçbir şey yalnız başına affedilmez.
Bağışlama irade ve duygunun bir kombinasyonudur. Kararı verdikten sonra duygusal olarak uyguluyorum. Bu temelde bağışlamanın bir süreç olduğunu görebiliriz; Acilen affetme ve unutma meselesi değildir. Bazı durumlarda, uzun bir süreçtir, çünkü yapılan hasar ve hasarın derecesine bağlıdır. Affedilişin tek taraflı sorumluluk ve tek taraflı açıklık olduğu ifadesinden gerçekten çok hoşlanıyorum. İdeal olarak affetmek karşılık beklememektedir. Affederek otomatik olarak mutabakat veya o kişiyle olağanüstü iletişim kurmaya devam edeceğim anlamına gelmez. Bir kişi kendisiyle daha fazla iletişim kurmayı imkansız kılan bir şey yapabilir.
Yani affedersem, bu daha önce olduğu gibi arkadaş olmaya devam edeceğimiz ya da ilişkimizin aynı kalacağı anlamına gelmez. Bazen ilişki değişir ve bu değişim köklü olur.
Affetmek bir Hediyedir
Affetmek benim birine hediyemdir. Ben karşılığında bir şey beklemeden affettim. Yine de ne bekliyoruz? Birinin değişimini, hatalarını düzeltmesini, tövbe etmesini bekliyoruz. Hayır, bu gerekli değildir; Olmayabilir. Ama olabilir de. Kendisini olduğu gibi kabul ederek affetme azmimiz ona yardımcı olacaktır. Ancak bu, onun değişeceğini garanti etmez. Bağışlama hem cömert hem de risklidir: Cömerttir çünkü gerçekten ruhun bir eylemidir ve risklidir, çünkü nereye kadar gideceğinizi garanti edemezsiniz. Affetmenin sonucu benim için de başkası içinde bilinmiyor.
Kırgın Olmanın Faydaları
Bu nedenle, kırgın olmaktan bahsederken, suçumuzun özünün haksız beklentiler içinde olamak olduğunu unutmamak önemlidir. İçsel acı hissettiğimizde yapmamız gereken ilk şey kendimize sormaktır: beklentilerim uygun muydu?
Beklentiler uygun olsaydı, neyin yanlış gittiğini anlamaya çalışabilirdik. Beklentiler uygun değilse, suç konusu geri çekilir. “Güneşin öfkenize girmesine izin vermeyin” ifadesinde, yalnızca suçun o kadar fazla duygusal bir tepki olmadığı (ve artık bir sinyal işlevini yerine getirmediği) ifade edilse de, suç başkalarıyla ilişkiler kurmak için bir yaşam biçimi olarak kullandığımız manipüle edici bir araç haline gelmiştir.
Birisiyle beraber üzülmekte fayda vardır. Yaralanma ve kurban olmanın sonuçları bir haleye ya da sırtımızdaki kanatlara yaslanır. Bu, çok acımasız ve duygusuz olanın “kötü” ve “korkunç” diğerlerine karşı kendi iddiasıdır.
İlginç sosyolojik bir deney gerçekleştirildi. İnsanlara “Başkalarında neyi değiştirmeyi istersiniz?” sorusu verildi. Birçoğu, başkalarının hoşgörülü, samimi, hassas ve anlayışlı olmasını istediğini söyledi. “Peki kendinizde geliştirmek istediğiniz nitelikler nelerdir?” Tabii ki: güven, bağlılık, azim ve güç – çok farklı ve karşıt nitelikler.
Biz rahatsız olduğumuz zaman, başkalarını çoğunlukla kendi kendini doğrulama nesneleri olarak kullanırız. Ve bu ilişki kurmanın bir yolu olur.
Yakınmalarla Ne Yapılır?
Bütün kalbinizle affettiğinizi nasıl anlıyorsunuz?
Gerçekten affettiğimizi anlamak için, iç ölçütlerin olması önemlidir. Dahası, bu kriterler her kişi için farklıdır. İç ölçüt, kalbimde kötü niyet taşımadığım anlamındadır. Bir yandan bir kişi için hafiflik ve özgürlük hissi, diğer yandan gerilim, ağırlık ve tatsız duygular. Ama bir başkası için tatsız veya rahatsız edici algılamalar olmadan suçluyla özgürce konuşma yeteneği olacaktır.
Bazıları için, gerçek bağışlama, durmadan devam eden iddia, haklı kılmak, suçlamak, açıklamak veya diğerini yargılamakta olmamız gibi durmadan devam eden iç diyaloğu sona erdirmek demektir. Bu diyaloglar durursa ve huzur oluyorsa belki de samimi olarak affetmiş olabiliriz.
Her insanın kendisi için tamamen affettiğini nasıl öğrendiğini bilmesi zorunludur. Hiçbir dış standart olamaz; Bu ölçütü bulmanıza yardımcı olacak başka kimse yok. Bu, kendi gözleminiz ve iç dünyanıza özen göstererek anlaşılabilir. Başka yolu yok.
Nezaketsizliği hoş karşılamalı mıyız -özellikle mağazada veya postanede?
Toplu taşıma, mağazalardaki veya başka yerlerde karşılaştığımız nezaketsizliğe tepkilerimizden söz ediyorsak, burada hissettiğimiz rahatsızlık değil. Suç, kişisel ilişkiler ve duygusal bağlarla daha ilgili. Toplu taşıma araçlarında ve mağazalarda kişiselleştirilme olgusu vardır: hakaret bana kişisel olarak değil, daha çok bir topluluğun üyesi olarak, bir yolcu olarak veya bir müşteri olarak yönlendirilebilir. Bu nedenle, muhtemelen bir suç olmayacak, daha çok kızgınlık veya reddin bir reaksiyonu olacaktır.
Adaletsizliğe, zorbalığa ve hoyratlıkla olumsuz tepki vermek oldukça normaldir. Önemli olan nasıl bir tepki veriyoruz. Tabii ki, kaba davranmak kabul edilemez. Ayrıca bazen hiçbir şey söyleyemeyiz, çünkü gücümüz eşit değildir ve korkuyoruz. Bu, riskin çok büyük olması, kişinin hakaret edebileceği veya hakaret etmeye devam edebileceği fiziksel bir tehdit olduğu anlamına gelebilir – ve burada sorun istememek akıllıca olacaktır. Kahramanlık doğal olarak hoş karşılanır, ancak her durumda değil. Şiddet içeren bir durumda, kendi başımıza başa çıkamıyorsak, yardım istemek en iyisidir. Mağaza yöneticisini çağırın veya şikayet formlarını doldurun. Durumu olduğu gibi bırakmayın.
Neden olmasın? Çünkü duruma tepki vererek o kişiye yardımcı olabiliriz. Onları kızdırmaktan ya da üzmekten korkabilirsiniz. Fakat tepki vermez isek cezasız kalırlar. Bu şekilde davranmaya devam edebileceklerini düşünüyorlar. Olumsuz davranışlarına karşı direnç göstermezsek, normal olduğunu düşünmeye başlarlar. Bazen insanlar davranışlarını kaba görmezler.
Genelde ders sırasında şu örneği veriyorum; Trenle seyahat ediyordum ve yanımda karı koca birbirlerine müstehcen sözler kullanarak konuşuyorlardı. Bu şekilde iletişim kurdular. Onlar kasıtlı olarak küfür etmiyorlardı; Sadece sohbet ediyorlardı. Onların yanında iki genç kızla birlikte oturuyordum. Dinlemek korkunçtu ve anlıyordum ki eğer doğru bir şey söylemezsem tüm seyahat sırasında onları dinleyecektim. Onlara halka açık bir yerde olduklarını ve bu şekilde kendilerini ifade etmemeleri gerektiğini hatırlattım. Açıkçası şaşırdıklarını, benimle aynı fikirde olduklarını ve özür dilediklerini söylediler. Düzenli sözcükleri bildikleri ortaya çıktı. Onlar sadece bir şekilde evde olmadığını unutmuşlardı.
Bu insanların ahlaki karakterlerini veya iletişim yollarını tartışmak istemiyorum, ancak bazen insanların kuralları çiğnediklerini anlamadıklarını anlamak önemlidir. Ve sonra, aslında, onlardan herhangi bir saldırganlık, öfke veya hayal kırıklığı yaşatmadan durmalarını isteyebiliriz.
Doğrusu şu ki, bu her zaman yardımcı olmayabilir. Yanıt olarak hoş olmayan bir şeyler de duyabilirsiniz. Yine de, günahı göstermeliyiz. Bunu Ortodoks Hristiyanlar olarak adlandırmak istiyoruz. Birisi sorunu basitçe görmeyebileceği için bunu tepkisiz bırakmayın.
Suçumuz hakkında başkaları ile konuşmak zorunda mıyız yoksa bu kişisel bir mesele mi?
Rahatsız edildiğimiz zaman, suçumuzu seslendirip seslendirmeyeceğimiz sorusu ile karşı karşıya kalırız. Duruma bağlı, çünkü duygularımızdan sorumluyuz. Ve diğer kişi kasıtlı olarak bizi incitiyor olabilir. Bu yüzden bizi inciteni suçlamak her zaman mümkün değildir.
Sıradaki soru, o kişiyle olan ilişkimizin ne kadar yakın olduğunu ve kendisiyle iletişim kurmaya devam edip etmeyeceğimdir. Bu onun söz ve eylemlerine olan tepkimi belirleyecektir. İlişkime devam etmek istersem, benim ona neden acı verici olduğunu, hangi kelimelerin zarar verebileceğini ya da neden tepki göstermediğimi ona bildirmeliyim. Tabii ki bunu bir “mesaj” şeklinde yapıyorum: “Birisi bunu yaptığında hoşuma gitmiyor (ya da acıyor, üzülüyorum, nefret ediyorum) demek istiyorum.”
Sağlığımız gibi ciddi şeyler söz konusu olduğunda ne yapacağız? İşte basit bir örnek. Yanımda oturan, izin istemeden bir adam sigara içmeye başladı. Tütün dumanından başım ağrıyor. Bana kasıtlı olarak zarar vermek istemedi. Oturup acı çekmeli, sigara dumanı kokuyor ve sonra baş ağrısı çekmeli miyim? Veya ona biliyorsun, başım ağrıyor, lütfen sigara içme demeli miyim?
Birinin eylemlerine böyle bir tepki yargılayıcı değildir; Basitçe beğenmediğimi belirttim. Ben kırgın olduğumu söylemiyorum. Dolayısıyla, bu durumda, duygularımız ve tepkilerimiz hakkında konuşabiliriz ancak bazen duygusal tepkimizin durum için yetersiz olduğunu unutmamalıyız. Bu yetersizlik, yorulmamızdan kaynaklanıyor olabilir. Yeterince uyku çekmemiş olabiliriz ve kendimizi iyi hissetmeyebiliriz, bu da o anda o duyarlılığı arttırıyor. Bazen ortak bir duruma aşırı tepki gösterebiliriz: Bu nasıl olabilir, neden bu böyle? Ancak bu, kişinin gerçekten yanlış bir şey yaptığı anlamına gelmez.
Birisi kasıtlı olarak sana acı çektirdiğinde nasıl davranmalısın?
Birinin beni bilerek incittiğini anlarsam, o zaman ilişkimi sorgulamaya başlarım. Birisi beni rahatsız ediyorsa ve bilerek acıtıyorsa, o zaman bu ilişki, ne tür bir ilişkidir?
Veya belki de ben bu eylemi provoke ettim? Bu da mümkündür.
Ancak birisini provoke etsem bile, “kötülüğe kötülük” ile cevap vermek için hiçbir neden yoktur; Sorunları çözmenin başka yolları da vardır. İstemeden birine zarar verdim ve tepki gösterdi. Fakat nefretin çoğalması gereksizdir; Sorun anlaşılabilir ve olumsuzluk durdurulabilir.
Her durumda, ilişkiniz yoksa ve sadece arkadaşlar iseniz, o zaman mesafe, güven ve bazen ilişkinin kesilmesi ile ilgili sorular ortaya çıkıyor. Yani ben mazoşist değilsem, neden kasıtlı olarak beni inciten biriyle birlikte olmam gerekiyor?
Bu akrabalarla daha da karışıktır.
Hassas insanlarla nasıl başa çıkalım? Her zaman ihtiyatlı olmalı ve onları mutlu etmeli miyim yoksa doğrudan bakış açımı ifade edebilir miyim?
Sık sık, alıngan insanlarla uğraşırken, onları hoşnut etmeye çalışarak, bizim erdemimizi sergilediğimizi ve o kişiye özen gösterdiğimizi düşünerek ikiyüzlü oluruz. Onları memnun ettiğimiz ve alınganlıkları konusunda sularına gittiğimiz zaman, onlar için iyi bir iş yaptığımızı düşünüyoruz. Durum bu değil.
Motivasyonumuz ne olursa olsun, iki yüzlülük ve yaltakçılık erdem olamaz.
Hoşgörü ve sabır arasındaki fark nedir? Hoşgörü, tüm iç hislerimin sıkıldığı zamandır. Bu duygular nedir? En azından reddetme, bazen de nefret duygusu konusunda hoşnutsuzluk duyguları taşırlar. Bu duygularımı göstermiyorum; Başımı sallayıp gülümseme ile katılıyorum; Buna karşı bir şey yok. Fakat bunun sabrın erdemiyle hiçbir ilgisi yoktur. Sabır, öfke-kızgınlık veya kınama izi taşımayan içsel bir karardır.
Hoşgörünün sonucu genellikle dedikodudur. Çünkü burada hislerimi kendime sakladım, ancak o zaman daha güvenli hissettiğim bir yere gidiyorum ve burada birinin davranışlarıyla ilgili düşündüğüm her şeyi söyleyeceğim. Dolayısıyla bu “yaltakçılık” uygun bir sonuca yol açmaz.
Birinin kendi duygularıyla ilgili sorumluluğu taşıdığını hatırlamak önemlidir. Birisini rahatsız edemiyorum ve birileri beni rahatsız edemez. Ben suçlu olabilirim. Nasıl tepki vereceğim ve ne kadar süre rahatsız olacağım benim seçimimdir. Ya ben analiz edip tepki veriyorum, ya da suçtan zevk alıyorum. Sürekli olarak rahatsız edilmenin, harika bir manipülasyon ve kendini savunma aracı olabileceğini zaten tartıştık. Dolayısıyla, buna şımartmak mantıklı değil.
Er ya da geç, birileri onunla asla aynı görüşte olmadığımızı ve süre boyunca ona sadece hoşgörü gösterdiğimizin farkına varacaktır. Bunu ona kim söyler? Biz Yapacağız. Hoşgörü dönemi sona erecek ve içimizde biriken herşeyi tutkuyla ifade edeceğiz. Diğer kişi için bu korkunç ve hayal kırıklığı yaratacaktır. Görünüşe göre ilişki uğruna acı çekiyoruz, ikiyüzlülük üzerine kurulmuş bir ilişki kademeli olarak kendini yıkıyor.
Aşağıdaki linten Türkçeye çeviren: E.S. ve A.A.
http://www.pravmir.com/how-to-forgive-and-how-not-to-forgive/
Nasıl affedilir ve nasıl affedilmez
