Sadece kalp duası gerçek duadır
Üstat karakteristik olarak şöyle dedi:
– Sadece kalbin derinliklerinden gelen dua gerçek duadır, çünkü o acı taşır ve sonuçlar getirir. Acı ile söylenen bir “Rabbim, merhamet et” bin basit “Rabbim, merhamet et” ile eşdeğerdir! Kalp duasının Tanrı’ya yönelik olanını hiçbir şeyin durdurmasına veya bozmasına izin vermemeliyiz. Ne konuşurken, ne yürürken, ne de bize hakaret edip iftira attıklarında. Akılımızı kalpten alıp götürmemeliyiz. Etrafımızda kalabalık insanlar olsa bile kalbimizin hazinesinin içinde tamamen yalnız olmalıyız (bu yüzden “monahos=tek başına yaşayan” terimi kullanılır). Dikkat, uyanık bir bekçi gibi olmalıdır, böylece şeytanın düşüncelerinin Tanrı’dan geldiğini düşünmeyiz.
Ancak bu şeyler, ne kadar çok kitap okursa okusun, bir insanın yalnızca deneyimsel olarak hissedebileceği ve epistemolojik olarak asla anlayamayacağı şeylerdir. Duamız için örnek olarak şunu almalıyız: Doğuştan kör olan adam, ona ne kadar susması söylense de, Tanrı’nın merhametini dilemek için daha da fazla yakarmıştır. “Dişleriyle ve tırnaklarıyla” Rab’be tutunan ve O’ndan merhamet dilemiş olan Kenanlı kadını örnek almalıyız (işte bu yüzden duada “şiddet” vardır). “Benim adımla ne dilerseniz, onu yapacağım,” diyen Rab’bin kendi sözlerini örnek almalıyız (işte bu yüzden “Rabbimiz İsa Mesih, merhamet et!” duası etkilidir). Zeytin Dağı’nda dua ederken terinin kandamlaları gibi aktığı Rab Kendisini örnek almalıyız (işte bu yüzden duada şiddet vardır). Dua etmeyi öğrendiğimizde ise, en derin alçakgönüllülükle bize gelen her türlü lütfu, Tanrı’nın sevgisi ve her şeyi kurtaran hikmeti sayesinde olduğunu saymalı ve yalnızca insan niyetini göstermek amacı taşıyan çabalarımız sayesinde olamadığını bilmeliyiz.
Başkaları için kalbimizle dua etmeliyiz. Kalbimizden gelen bir iç çekiş, bir duaya eşdeğerdir. Saatlerce dua edmekle eşdeğerdir diyebilirim. Aziz Paisios “Bir insan, kendi günahkârlığını hissetmeli ve Tanrı’nın merhametine güvenmeli ve umut duymalıdır, çünkü bu onu kurtaracaktır. Böylece aklı odaklanır ve duayı bir ihtiyaç olarak hisseder, tıpkı Tanrı’nın merhametini bir ihtiyaç olarak hissettiği gibi. O zaman “Rabbim İsa Mesih, gel” demeye başlar ve kalbi dinlenir.
(Aziz Paisios’un öğütlerinden)
